‘Nog een extra rondje?’
Alice knikt. Ze is nog lang niet uitgekletst met haar vriendin. Bobbie kwispelt enthousiast. Alsof hij zeggen wil: ‘Ik kan nog lang genoeg in mijn mand liggen straks.’
‘Dus je collega’s waren superblij met het financiële advies?’ vraagt haar vriendin verder. ‘Wat goed trouwens dat jullie bedrijf die ondersteuning aanbiedt. Wil jij dat ook niet voor jezelf? Lijkt me echt heel relaxt en gemakkelijk.’
Alice neemt diezelfde avond nog de beslissing: ‘Dit wil ik ook!’ Ze deelt haar wens met de directie die er gelukkig snel de agenda voor vrijmaakt. Alleen dat al ervaart Alice als een signaal van ‘we doen graag alles voor je om je aan ons bedrijf verbonden te houden’. Altijd leuk, zo’n impliciet compliment. Het overleg verloopt zoals gehoopt.
In het eindrapport leest Alice: ‘Je kunt als je dat wilt over tien jaar, als je 60 wordt, stoppen met werken. Daarvoor moet je nu minder gaan sparen en meer gaan beleggen. In de bijlage laten we zien welke resultaten een vorm van ‘lui beleggen’ oplevert.’
Alice is blij met dit inzicht voor de lange termijn. Zo kan ze nu al relatief gemakkelijke keuzes maken. En haar werkgever? Die is blij dat ze Alice deze gemakkelijke service hebben kunnen bieden. Altijd goed voor het vertrouwen en duurzame binding.
‘En?’ vraagt Alice’s vriendin een paar weken later.
‘Tijd voor een borrel!’ lacht Alice. ‘Ik trakteer!’
